بتن نفوذ ناپذیر در برابر آب (بتن آب بند)
یک المان بتنی در برابر آن نفوذناپذیر (بتن آب بند) تلقی می‌شود هر گاه با قرار گرفتن یک وجه آن در برابر آب و رطوبت به مدت زمان طولانی آب به داخل آن نفوذ نکرده و از وجه مقابل آن نیز آب بیرون نزند. یا لکه‌های رطوبتی (نم) در آن وجه ظاهر نشود. این بدان معناست که در وجه پشت به آب میزان تبخیر آب سریعتر از مقدار آب نفوذ یافته است.
مطابق با استاندارد دین آلمان بتنی آب بند تلقی می‌شود که بیشترین عمق نفوذ آب در آن در مدت زمانی مشخص در آزمایش از ۵۰ میلمتر تجاوز نکند.
لازمه تولید بتن آب بند ترکیب سنگدانه‌هایی با خلل و فرج پایین و ترکیب مناسب بتن است. بدین منظور استاندارد آلمان بر استفاده از مقدار مکفی اما نه بسیار زیاد از مواد بینهایت ریزدانه و ماسه ریزدانه به ترتیب با دانه‌هایی به اندازه حداکثر ۰/۱۲۵ میلمتر و ۰/۲۵۰ میلمتر و در نظر گرفتن یک سقف حداکثر جهت نسبت آب به سیمان تصریح دارد. اجزای بتنی ضخیم نسبت به اعضای نازکتر آمادگی کمتری جهت نفوذپذیری دارند. لذا برای اجزای بتنی با ضخامت در حدود ۴۰-۱۰ سانتیمتر نسبت آب به سیمان نباید از ۰/۶۰ برای اجزای ضخیم تر نباید از ۰/۷۰ تجاوز کند.
به دلیل روبرو بودن با اعضایی با ضخامت‌هایی مختلف در ساخت و سازهای بتنی و شرایط متفاوت پیش رو حداکثر نسبت آب به سیمان باید به ۰/۵۵ یا ۰/۶۵ محدود شود. استاندارد اروپا جهت بتن آب بند مقرر می‌دارد که در جین آزمایش با آب تحت فشار، عمق نفوذ آب باید حداکثر برابر ۵۰ میلمتر باشد.
با این حال تولید و ساخت اجزای بتنی آب بند مستلزم تمهیدات ویژه‌ای در طراحی و اجرای آنها است تا به طور مثال از پیدایش ترک‌ها و درزهای تراوشی در آنها جلوگیری شود.
آخرین ویرایش: 1399/04/16
شماره ویرایش: دوم
