ویژگی های شیوه پارسی
چکیده ویژگی های شیوه پارسی را می توان چنین بر شمرد :
مهرازی (معماری):
۱٫بهره گیری از شیوه ارارتو در طرح فضاهای راست گوشه ، تالارها ی ستون دار و کلاوه.
۲٫ساخت ساختمان بر روی سکو و تختگاه.
۳٫درون گرایی ( به ویژه در پارسه و شوش)
۴٫پیوند دادن بخشهای جانبی (فرعی) همچون آشپزخانه با راههای پنهانی به ساختمان اصلی.
۵٫ساخت سایبان و آفتابگیر در جاهای ضروری.
۶٫زیبا سازی پیرامون ساختمان ها ،تچرا ، هدش ، آپادانا با استخر ، آبنما و پردیس.
نیارش ( واژه ای کهن در مهرازی دیرین ایرانزمین است به دانش ایستایی و فن و ساختمایه (مصالح ) گفته می شود):
۱)روش آسمانه (سقف) تخت چوبی و شیبدار با تیر ریزی عمود بر هم و دهانه های بزرگ با تیرچه سخت بریده و درودگری شده.
۲) دیوار های جداکننده با خشت.
۳) بهره گیری از آسمانه خمیده و تاق در زیرزمین ها.
۴)سنگ بریده و منظم و پاکتراش و گاه صیقلی از بهترین و مرغوب ترین ساختمایه استفاده می شد.کافی است که در مورد سازندگان بگوییم.در تُرکشی (ریسمان کشی) ستونهای پارسه آنقدر این نشانه ها با هوشیاری و تیزبینی انجام گرفته که میلیمتری با هم اختلاف ندارند.
۵)پی سازی با سنگ لاشه و گاورس.
۶)نماسازی بیرونی با سنگ تراش و نماسازی درونی با کاشی لعاب دار.
۷)پرداخت کف با بهترین ساختمایه ها.
آرایه (تزئینات):
۱٫بهره گیری از پایه ستون و سرستون. آرایش سرستون با جزئیاتی که برای بارگزاری فَرَسب (تیرچه )های چوبی کاملا متناسب و منطقی است.
۲٫آرایش در گاه ها و سردرها با بهره گیری از زَغَره ها وپتکانه ها.
۳٫آرایش فضاهای درونی با کاشی لعاب دار.
۴٫آرایش تارمی پلکان های کوتاه و مالرو با نقش های بر جسته و کنگره های زیبا.
هوش گمارید : تا کنون بر این باور بوده اند که در ساختمانهای شیوه پارسی نورگیری تنها از میان درگاه ها انجام می شده است ولی با پژوهش بسیار بر این ایده هستند که روشنایی بناهای پارسی هم به گونه ای به سان مساجد و کوشکها بر آورده می شده است.
