پیاده کردن نقشه
اولین قدم برای ساخت یک سازه، مشخص نمودن محدوده زمین و ساختمان می باشدکه به آن پیاده کردن نقشه می گویند.
برای این منظور به دو پارامتر مهم نیاز است که در اصطلاح به نام بر و کف می نامند.
بر ساختمان چیست؟
بر ساختمان عبارت است از امتداد ساختمان که در راستای ساختمان های دیگر قرار دارد.
بر ساختمان با توجه به چه مسایلی مشخص می گردد؟
بر ساختمان را می توان با توجه به نقاط ثابت منطقه بر اساس ساختمان های مجاور، زمین های مجاور، محور خیابان، تیرهای چراغ برق، خطوط تلفن، جدول کشی خیابان به دست آورد.
کف ساختمان
کف ساختمان در اراضی شهری از سطح معبر، به دست می آید و برای جلوگیری از آبگرفتگی ساختمان، همواره کف باید سوار بر(بالاتراز) خیابان باشد. در معابر شیب دار بهتر است که بالای شیب به عنوان کف ساختمان پیشنهاد و تعیین شود تا از چال افتادن و آب گرفتگی بنا جلوگیری شود.
اگر کف مشخصی نداشته باشیم باید با استفاده از نقاط بنچ مارک (مرجع)کف مورد نظرتعیین شود.
با توجه به این دو پارامتر، پیاده کردن نقشه به دو صورت محدود و نامحدود انجام می گیرد:
- پیاده کردن نقشه به صورت محدود
پیاده کردن به صورت محدود وقتی است که زمین مورد نظر بین قطعات دیگر باشدیعنی حد زمین همسایه کاملا مشخص است و اصطلاحا زمین، تنگ افتاده است.
در این حالت به کنترل ابعاد زمین و گونیا بودن آن توجه می شود و پیاده کردن، مفهوم آن چنانی ندارد و می توان بر اساس حدود موجود، کار پی کنی را انجام داد. - پیاده کردن نقشه به صورت نامحدود
پیاده کردن نقشه به صورت نامحدود عموما در زمین های بکر و خارج از شهر کاربرد دارد. در محدوده این زمین ها مرز همسایه و ارتفاع کف ساختمان مشخص نیست. برای پیاده کردن موقعیت زمین و محدوده پی کنی لازم است با استفاده از امکانات نقشه برداری، مسیر خطوط راه ( برق، تلفن و غیره) نقاط بنچ مارک (مرجع) موجود در منطقه، موقعیت زمین از نظر بر و کف مشخص شود و در ادامه به نشان گذاری (رنگ ریزی) محدوده و محل پی کنی مبادرت شود. سپس در راستای بر، ریسمان کشی شود و در دو ضلع عمود بر آن با استفاده از گونیای بزرگ یا رابطه مثلثاتی فیثاغورث ( مثلث با اضلاع 3-4-5 یا ضرایبی از آن) ریسمان کشی شود.
ضلع مقابل راستای بر با استفاده از مترکشی به دست می آید.
برای کنترل صحت گونیای اضلاع پیاده شده از مترکشی قطرها، که چپ و راست کشی نام دارد، استفاده می شود.
نحوه علامت گذاری در پروژه
بعد از پیاده کردن نقشه و موقعیت پی کنی بر روی زمین، برای مفقود نشدن خطوط تراز و آکس ها، آن ها را با رنگ یا مصالح سفیدرنگ (گچ، آهک، پودر سنگ) علامت گذاری کرد.
این علایم در خارج از محیط پی کنی در جایی ثابت و مشخص درج شوند که در زمین های محدود به همسایه این کار به راحتی با درج بر دیوار همسایه ها انجام می شود، لیکن در صورت عدم دسترسی به سطوح ثابت در اطراف می باید حداقل به فواصل 1 متری از گودبرداری میخ کوبی و یا از خرک های چوبی استفاده شود، به طوری که کوچک ترین آسیب و جابه جایی بر این نقاط وارد نیاید و به عنوان راهنمای گودبرداری و اجرای شالوده به کار می رود.
برای آن که ریسمان راهنما در امتداد دلخواه قرار بگیرد، در ابتدا و انتهای آن، در چهار گوشه گود ، از خرک های فوق استفاده می شود. سپس ریسمان را روی چوب افقی قرار می دهندو با وزنه ای، ریسمان را محکم می کنند. برای این که محل ریسمان جابه جا نشود شکافی در چوب ایجاد می کنند تا ریسمان داخل آن قرار گیرد. اگر ریسمان در ارتفاع بیشتری بر بالای گودال قرار گرفت، نقاط مورد نظر را با شاقول در گود معین می کنند.
برداشت اولیه بنا
برای پیاده سازی یا برداشت اولیه حدود اربعه و تعیین نقاط کنج بنا می توان ازروش های متعددی مانند روش های افست ، تقاطع دو طول و تقاطع دو زاویه استفاده نمود. در روش تقاطع دو طول که از روش های ساده ولی بسیار پر کاربرد نقشه برداری با دقت بالایی است، می توان دو نقطه ثابت مبنا بیرون از زمین مورد نظر در نظر گرفت و از آن دونقطه مترکشی کنج ها و شکستگی های پیرامونی زمین را آغاز نمود. بدیهی است چنان چه نقطه ای از دو ایستگاه متفاوت دو بار قرائت شود، به روش تقاطع دو طول(دوکمان) موقعیت دقیق نقطه مذکور نسبت به دو ایستگاه مندرج در نقشه محاسبه می شود.
در هر صورت وجود امکانات نقشه برداری می توان با استفاده از دوربین به پیاده کردن نقشه مبادرت کرد که عموما در مساحت های زیاد استفاده می شود.
آخرین ویرایش: 1399/07/20
شماره ویرایش: سوم
